Strona 1 z 5 W 2005 r. XXIII LO w Łodzi obchodziło swoje 60-lecie. Zapraszamy do zapoznania się z burzliwą historią naszej placówki. Czas przed narodzinami: 1915-1945Dziewiętnastowieczna przemysłowa Łódź nie obejmowała swymi granicami administracyjnymi miejscowości Widzew. Dopiero w 1915 r. niemieckie władze okupacyjne dokonały inkorporacji nowych terenów. Między nimi znalazły się Widzew i Zarzew stanowiące części dzisiejszej dzielnicy miasta. Urbaniści twierdzą, że inkorporacja nowych obszarów była o wiele lat spóźniona, dlatego też zamiast terenów względnie pustych, umożliwiających rozłożenie nadmiernego zagęszczenia zabudowy, Łódź wchłonęła w latach 1906- 1915 obszary już silnie zurbanizowane. Ówczesny Widzew, stanowiący zaplecze dostarczające rąk do pracy w łódzkim przemyśle, miał zabudowę typu wiejskiego. Przeważnie parterowe i jednopiętrowe, ubogie, drewniane domki można było spotkać przy głównej arterii komunikacyjnej jeszcze w latach siedemdziesiątych dwudziestego wieku.
Drewniana zabudowa przy ul. Armii Czerwonej (dziś al. Piłsudskiego). Zdjęcie wykonane w 1971 r., przez uczniów uczestniczących w zajęciach fakultetu geograficzno - ekonomicznego Pani Teresy Podwysockiej Okres międzywojenny (1918-1939) to czas usuwania zniszczeń w przemyśle, ale też nie najlepsza koniunktura gospodarcza. Utrata rynków wschodnich, kryzys ekonomiczny lat trzydziestych spowodowały upadek wielu przedsiębiorstw, duże bezrobocie i "bunty" robotnicze, które nie ominęły Widzewa, kształtowały wśród mieszkańców dzielnicy coraz silniejsze sympatie dla lewicowych partii robotniczych.
To właśnie z inicjatywy delegatów widzewskiej komórki Polskiej Partii Socjalistycznej w 1922 roku powołano komitet organizacyjny stowarzyszenia, którego celem było szerzenie wśród mas pracujących idei kultury fizycznej i ćwiczeń cielesnych. Komitet organizacyjny 24 stycznia 1922 r. zwołał walne zgromadzenie założycielskie Robotniczego Towarzystwa Sportowego Widzew. Podczas tego walnego zgromadzenia, które obradowało w lokalu PPS przy ul Rokicińskiej 54, w historycznej dziś herbaciarni wybrano pierwszy zarząd RTS Widzew.
Lata międzywojenne to dla Łodzi nie tylko czas zjawisk negatywnych. W 1919 r. Łódź jako pierwsza wprowadziła obowiązek powszechnego nauczania, w 1928 r. powołano Oddział Wolnej Wszechnicy Polskiej, założono kilka muzeów, zorganizowano galerię sztuki, ożywiono życie kulturalne i artystyczne. Działali tu m.in.: L. Schiller, A. Zelwerowicz, W. Wandurski, K. Hiller, W. Strzemiński, H. Stażewski, K. Kobro. Jednak Widzew nie zaliczał się do beneficjentów tych pozytywnych zjawisk. Wiązało się to z pauperyzacją jego mieszkańców i zamknięciem perspektyw awansu społecznego dla młodzieży. Może to robotniczo- przemysłowy charakter dzielnicy sprawił, iż przez 30 lat nie powstała tu żadna szkoła średnia.
9 września 1939 r. wojska hitlerowskie zajęły Łódź. Wkrótce miasto włączono do Trzeciej Rzeszy, a okupant przystąpił do systematycznego usuwania śladów polskości, z nazwą miasta włącznie. Okupacja (1939 -1945) była katastrofą edukacyjną. Władze niemieckie programowo odmawiały ludności polskiej prawa do nauki na poziomie wyższym niż elementarny. Dla młodych Polaków przewidziano umiejętność podpisywania się pod dokumentami urzędowymi i liczenia w zakresie do pięciuset. Pomimo starań polskiej Tajnej Organizacji Nauczycielskiej (konspiracyjny kryptonim Związku Nauczycielstwa Polskiego), organizującej nauczanie na poziomie szkół średnich w formie "tajnych kompletów", potrzeby edukacyjne młodzieży łódzkiej przez sześć długich lat nie mogły być zaspokojone w zadowalającym stopniu. Skuteczność tajnego nauczania, podobnie jak wszystkich innych form ruchu oporu w naszym mieście, była niska ze względu na skład narodowościowy mieszkańców. Często w jednym budynku sąsiadowali ze sobą "przez ścianę" Polacy i Niemcy. Każde nielegalne spotkanie groziło zatem dekonspiracjąi aresztowaniem.
Wyzwolenie Łodzi nastąpiło 19 stycznia 1945 r. Zdewastowany przemysł, duże straty ludności (ok. 60 % - spowodowane głównie eksterminacją społeczności żydowskiej i wysiedleniem mieszkańców narodowości niemieckiej) i ogromne zapóźnienia edukacyjne stawiały przed nową władzą wielkie zadania we wszystkich dziedzinach życia miejskiego. Równocześnie z usuwaniem śladów okupacji rozpoczęto odbudowę gospodarki i podejmowano nowe inicjatywy kulturowe. Przystąpiono do tworzenia nowych placówek szkolnych.
|